zondag 20 februari 2011

Armadillo

Is niet elke oorlog smerig?
En is niet menig aspirant soldaat naief en onwetend?
Waarom dan de ophef over de film Armadillo?


Natuurlijk heb ik ook met afgrijzen zitten kijken naar die ene scene.
En is het zien van twee soldaten die vrolijk de dood van vier tegenstanders bejubelen,
niet bepaald verheffend.
Sterker nog, bij het zien van de twee soldaten dacht ik meteen aan mijn eigen zoons.
Hoe vervreemdend moet het voor een moeder niet zijn om dit in je kind te weten, deze moordlust.
Ontkennen we niet het liefst (potentiele) roofdiereigenschappen in onze eigen zoons?


Schokkend. Niet de film.
Wel onze eigen menselijke natuur.
Door middel van opvoeding en een ruimschootse hoeveelheid liefde
proberen we elke kiem van kwaad in ons nageslacht de kop in te drukken.
Het kwaad bestaat. De dorst naar bloed is een realiteit.


Maar zolang het slechts een biologisch gegeven is is het een ver van mijn bedshow. Een show opgevoerd op de televisie.


Als ik me bedenk welk een moeite ouders zich getroosten om hun kinderen verre van het Kwaad te houden, dan kan ik niet anders dan concluderen dat de Overheid een flinke steek laat vallen.
Het is tenslotte de Overheid die Oorlog verheerlijkt, vele miljarden pompt in de oorlogsindustrie, jonge mannen met de baard nog in de keel en de puistjes nog vers op de kin, recruteert met leugens en heldenverhalen.
De Overheid die gemakshalve vergeet, dat deze jongemannen na hun diensttijd nog een heel leven voor zich hebben in de burgermaatschappij.


Want hoe logisch de bloeddorst in de oorlog ook leek, gerechtvaardigd vanuit het overlevingsmechanisme, in de gewone samenleving ben je met deze dorstigheid niet welkom.












http://documentairenet.nl/archief/2010/12/armadillo/





Geen opmerkingen:

Een reactie posten