Over een maand blog ik twee* jaar.
Een peuter in de spiegel is mijn thuishonk.
Hier ben ik begonnen. Aarzelend.
Ik plaatste blogjes die niemand las.
Ik had bezoekersaantallen die soms uitsluitend uit mijzelf bestonden.
Toch genoot ik er van.
Ik plaatste bijvoorbeeld zondagavond een logje en de rest van de week was het spannend. Kwam er iemand lezen, kwam er iemand reageren?
En ja...soms gebeurde dat en dan slaakte ik een indianenkreet in de wasruimte waar toen onze dinocomputer stond. Dat kon ongestraft, want de kinderen sliepen twee muren verder.
Manlief hoorde de kreet echter wel en kwam dan even kijken, vragend wat er loos was.
Ik heb een reactie, ik heb een reactie!!!
Kinderlijk blij dus met het kleine beetje gehoor wat mijn verhaal had gehad.
Gefascineerd door de woorden die de ander had achtergelaten. Die kon ik dan drie, vier keer lezen.
Maar toch na een half jaar voor die ene reactie per week/per maand geschreven te hebben, dat ene oor die sporadisch kwam luisteren, werd ik toch wat onrustig.
En begon ik verder te kijken.
Ik kwam op een vlaamse blogsite terecht. Ik las daar wat. Vond de sfeer erg gemoedelijk en close. Als ik eens reageerde, kwam er spontane antwoorden terug. Ik voelde me al snel thuis en uiteindelijk besloot ik daar een zusblogje te starten van Een peuter in de spiegel. Zelfde achtergrond, zelfde thema: mijn worsteling met het moederschap moest het uitgangspunt zijn. Daar heb ik een jaar lang genoeglijk geblogd.
Genoeglijk omdat ik me verre hield van afschuwelijke vetes die werden uitgevochten op diverse collegablogs. Politie die werd ingeschakeld, onderzoeken die werden gestart naar de mogelijke identiteiten van de stalkers. Stalkers die er van werden verdacht een medeblogger te zijn. Een lastig iets. Want zo groeit er al snel een situatie dat iedereen per definitie verdacht is.
Ik vond het niet meer leuk en besloot terug te keren naar mijn stille maar probleemloze Een peuter in de spiegel.
Met pijn in het hart, dat wel, want inmiddels had ik op vlaams grondgebied warme contacten opgedaan met een paar lieve blogsters. Ik ben ze lang blijven bezoeken, af en toe mailen. Maar op een gegeven moment bezocht ik ze minder en minder naarmate ik meer opging in de vitale blogsfeer op weblog.nl. Gelukkig is dat niet helemaal ten koste gegaan van de oude contacten. Als je elkaar blogsgewijs niet meer dagelijks kan ontmoeten, dan zijn er gelukkig nog andere mogelijkheden.
Een peuter in de spiegel begon te leven, werd een plek waar dagelijks geblogd werd, waar ik andere bloggers ging lezen en volgen. In eerste instantie voornamelijk bloggende jonge moeders, die vooral over de sores van het gezinsleven blogden, net als ik. Maar allengs verbreedde mijn belangstelling zich en kwam ik op blogs die weinig gemeen hadden met de achtergrond van mijn site.
En juist in deze mengelmoes van andersbloggenden raakte ik verstrikt in een soort familyclan. Een klein groepje van elkaar dagelijks opzoekende bloggers die geen onderwerp schuwden en dol waren op discussie. Soms was de toon hyperserieus, dan weer luchtig en plagerig en soms raakten we zelfs in conflict met elkaars gevoeligheden. Meestal werden die kleine misunderstandings beslecht door een enkel mailtje over en weer. We waren elkaar zo goedgezind, dat je blindelings er van uit kon gaan dat de intentie van de ander goed was. Dat de ander eens uitglijdt en je onbedoeld kwetst, is iets wat tot de mogelijkheden moet blijven behoren. Want we kennen de ander nou eenmaal niet door en door en in de meeste gevallen zelfs enkel digitaal. Maar als je uitgaat van de goede intentie van de ander mag het ook. Hoeft een verkeerd gevallen woord niet een eigen leven te gaan leiden. Want het vertrouwen is zo groot dat je elkaar er op durft aan te spreken. En dat gebeurde ook.
Ik denk dat we ons lieten meeslepen. Ons digitaal contact begon iets utopisch te krijgen, we spraken hoge verheven idealen uit...gewoon voor de grap natuurlijk...maar toch...
Binnen het groepje had ik ook mijn speciale contacten. Contacten die niet meer enkel vrijblijvend of utopisch waren. Maar die verder gingen.
En dan gebeurt er iets.
Het rommelt in Utopia. Wrijvingen. Onbegrepen mails.
En zoals dat in een klein groepje gaat heeft dat effect op iedereen in het groepje in meer of mindere mate. Op de een of andere manier raakt iedereen er bij betrokken.
Utopia begint scheurtjes te vertonen.
Maar Utopia is slecht een illusie, een luchtkasteel
De bewoners echter van het voormalig luchtkasteel zijn van vlees en bloed.
Utopia de rug toekeren is ook de fijne warme mensen de rug toe keren. Want het contact bestond bij gratie van Utopia.
Naschrift:
en zo kwam ik bij vkblog terecht
11 april 2010
*in mei blog ik drie jaar
Een peuter in de spiegel is mijn thuishonk.
Hier ben ik begonnen. Aarzelend.
Ik plaatste blogjes die niemand las.
Ik had bezoekersaantallen die soms uitsluitend uit mijzelf bestonden.
Toch genoot ik er van.
Ik plaatste bijvoorbeeld zondagavond een logje en de rest van de week was het spannend. Kwam er iemand lezen, kwam er iemand reageren?
En ja...soms gebeurde dat en dan slaakte ik een indianenkreet in de wasruimte waar toen onze dinocomputer stond. Dat kon ongestraft, want de kinderen sliepen twee muren verder.
Manlief hoorde de kreet echter wel en kwam dan even kijken, vragend wat er loos was.
Ik heb een reactie, ik heb een reactie!!!
Kinderlijk blij dus met het kleine beetje gehoor wat mijn verhaal had gehad.
Gefascineerd door de woorden die de ander had achtergelaten. Die kon ik dan drie, vier keer lezen.
Maar toch na een half jaar voor die ene reactie per week/per maand geschreven te hebben, dat ene oor die sporadisch kwam luisteren, werd ik toch wat onrustig.
En begon ik verder te kijken.
Ik kwam op een vlaamse blogsite terecht. Ik las daar wat. Vond de sfeer erg gemoedelijk en close. Als ik eens reageerde, kwam er spontane antwoorden terug. Ik voelde me al snel thuis en uiteindelijk besloot ik daar een zusblogje te starten van Een peuter in de spiegel. Zelfde achtergrond, zelfde thema: mijn worsteling met het moederschap moest het uitgangspunt zijn. Daar heb ik een jaar lang genoeglijk geblogd.
Genoeglijk omdat ik me verre hield van afschuwelijke vetes die werden uitgevochten op diverse collegablogs. Politie die werd ingeschakeld, onderzoeken die werden gestart naar de mogelijke identiteiten van de stalkers. Stalkers die er van werden verdacht een medeblogger te zijn. Een lastig iets. Want zo groeit er al snel een situatie dat iedereen per definitie verdacht is.
Ik vond het niet meer leuk en besloot terug te keren naar mijn stille maar probleemloze Een peuter in de spiegel.
Met pijn in het hart, dat wel, want inmiddels had ik op vlaams grondgebied warme contacten opgedaan met een paar lieve blogsters. Ik ben ze lang blijven bezoeken, af en toe mailen. Maar op een gegeven moment bezocht ik ze minder en minder naarmate ik meer opging in de vitale blogsfeer op weblog.nl. Gelukkig is dat niet helemaal ten koste gegaan van de oude contacten. Als je elkaar blogsgewijs niet meer dagelijks kan ontmoeten, dan zijn er gelukkig nog andere mogelijkheden.
Een peuter in de spiegel begon te leven, werd een plek waar dagelijks geblogd werd, waar ik andere bloggers ging lezen en volgen. In eerste instantie voornamelijk bloggende jonge moeders, die vooral over de sores van het gezinsleven blogden, net als ik. Maar allengs verbreedde mijn belangstelling zich en kwam ik op blogs die weinig gemeen hadden met de achtergrond van mijn site.
En juist in deze mengelmoes van andersbloggenden raakte ik verstrikt in een soort familyclan. Een klein groepje van elkaar dagelijks opzoekende bloggers die geen onderwerp schuwden en dol waren op discussie. Soms was de toon hyperserieus, dan weer luchtig en plagerig en soms raakten we zelfs in conflict met elkaars gevoeligheden. Meestal werden die kleine misunderstandings beslecht door een enkel mailtje over en weer. We waren elkaar zo goedgezind, dat je blindelings er van uit kon gaan dat de intentie van de ander goed was. Dat de ander eens uitglijdt en je onbedoeld kwetst, is iets wat tot de mogelijkheden moet blijven behoren. Want we kennen de ander nou eenmaal niet door en door en in de meeste gevallen zelfs enkel digitaal. Maar als je uitgaat van de goede intentie van de ander mag het ook. Hoeft een verkeerd gevallen woord niet een eigen leven te gaan leiden. Want het vertrouwen is zo groot dat je elkaar er op durft aan te spreken. En dat gebeurde ook.
Ik denk dat we ons lieten meeslepen. Ons digitaal contact begon iets utopisch te krijgen, we spraken hoge verheven idealen uit...gewoon voor de grap natuurlijk...maar toch...
Binnen het groepje had ik ook mijn speciale contacten. Contacten die niet meer enkel vrijblijvend of utopisch waren. Maar die verder gingen.
En dan gebeurt er iets.
Het rommelt in Utopia. Wrijvingen. Onbegrepen mails.
En zoals dat in een klein groepje gaat heeft dat effect op iedereen in het groepje in meer of mindere mate. Op de een of andere manier raakt iedereen er bij betrokken.
Utopia begint scheurtjes te vertonen.
Maar Utopia is slecht een illusie, een luchtkasteel
De bewoners echter van het voormalig luchtkasteel zijn van vlees en bloed.
Utopia de rug toekeren is ook de fijne warme mensen de rug toe keren. Want het contact bestond bij gratie van Utopia.
Naschrift:
en zo kwam ik bij vkblog terecht
11 april 2010
*in mei blog ik drie jaar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten