Voorwereldse mannen leven nog altijd in de prehistorie.
De situatie die we hier kennen op het westelijk halfrond is vrij uniek.
Zo uniek dat men zelfs in Brussel vindt dat zwangerschapsverlof voor mannen moet worden uitgebreid en wettelijk moet worden vastgelegd.
Voorwereldse mannen reageren daar erg verheugd op.
Het enthousiasme was zo opvallend, dat ik mijn kopje koffie neerzette en de tijd nam hier van te genieten.
-Wat? Wat?
Denk je dat ik daar nog van kan profiteren? Ik heb wel zin in twee weken extra vakantie dit jaar!!! Als ze maar opschieten met vergaderen, daar in Brussel.
Oké, deze reactie was niet bepaald een verrassing.
Maar toch is de man veranderd.
Sinds een paar weken herken ik mijn ouwe geliefde niet meer.
Zijn tarzanpakje heeft hij overnight verruild voor een zorgzame schort. Soms loop ik s'avonds de keuken in en ontdek tot mijn schrik, dat de berg afwas verdwenen is.
Of hoor ik ineens zomaar vanuit het niets een zoemend geluid dat heel lang aanhoudt.
En het rare is dat deze metamorfose ook iets veranderd heeft in het contact met zijn kinderen.
Alsof vanuit het afwassen en stofzuigen een soort voelspriet is
gegroeid voor de onbenoembare behoeftes van een egoistische peuter en een koppige kleuter.
Kortom zijn geduld, waar die momenteel van mij in een duizelingwekkend
tempo begint af te nemen, lijkt van dag tot dag toe te nemen.
Ik onderdruk mijn ingesleten neiging om zijn gedrag te bekritiseren. Dat is lastig.
Ik neem me echter voor hem dit keer te accepteren zoals hij is.
Wie ben ik tenslotte om een ander wezen te willen veranderen?
In deze omstandigheden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten