Twee keer per jaar. Vaste prik.
De regelmaat valt me nu pas op.
De dagen rond oud en nieuw, maar dan vooral de stille bevuilde dagen daarna en het einde van de zomervakantie.
Waar ik het aan merk? Ik hoor de vogels niet zingen. Dat in elk geval. En bovendien krijg ik een onweerstaanbare behoefte gedichten te schrijven.
Melancholie.
Er is slechts één kruid tegen gewassen.
En dat is de liefde.
De liefde in de zonnestraal. En de liefde in een mensenglimlach.
De oprechtheid van een vriendschap. En een land dat met zichzelf gelukkig is.
Politiek zoals het hoort en geen politiek die overstroomt.
Gewone kleine mensendingen. En het enthousiaste geblaf van de buurhond.
Horen dat ook een ander lekker in zijn vel zit. Zelfs dat geeft voedsel aan de zonnestraal.
Lach mensen lach...
ik ga het in elk geval proberen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten