Hij stond op het plein.
volgens zijn tijdschema zou de bus over tien minuten moeten arriveren.
Hij was blij dat niemand van zijn plannen wist. Niet uit angst dat ze dan zijn pogingen
zouden willen verijdelen. Nee, deden ze dat maar. Dan had hij een mooi excuus.
De gedachte dat iemand van zijn familie of vrienden hem hier zouden zien, zou gewoon te veel zijn.
Zelfs van een grote afstand zouden ze zijn trillende benen kunnen zien, de zenuwtrekjes in zijn gezicht..Zijn onzekere houding zou maar al te zichtbaar zijn voor zijn geliefden.
Weken had hij naar deze dag toegeleefd. Heerlijke dromen hadden zich afgewisseld met bloederige nachtmerries.
De ene ochtend stond hij bruisend van energie en levenslust op.
De andere dag durfde hij zijn bed niet uit te komen. Bang zich te verraden aan de ontbijttafel.
Zijn ogen stonden zulke ochtenden dof.
Heel soms ontlokte dat bezorgde vragen.
En nu was het dan zover.
Na veel getob en gepieker had hij de knoop doorgehakt.
Een echte man twijfelde niet.
Hij zou de wereld laten zien, dat hij nergens voor terugdeinsde.
En God zou het ultieme bewijs krijgen van zijn nederige toewijding.
En hij...
Daar mocht hij niet aan denken.
Egoistische verlangens zouden een smet betekenen op de zuiverheid van zijn daad.
Maar hij kon de beelden niet tegenhouden...in het felle licht van de zomerzon...zag hij de vage contouren van begeerlijke vrouwenlijven...
Zijn vroomheid kon niet verhinderen dat de opwinding bezit van hem nam.
Hij had hier geen rekening mee gehouden en hij voelde hoe de druk onder zijn kleding toenam.
Om het ongemakkelijke gevoel weg te nemen, stak hij zijn hand onder zijn kleren.
Dat had hij beter niet kunnen doen...
Vlak voor het zwart en stoffig werd voor zijn geestesoog, zag hij de vogel. Hij steeg op. Maar het rauwe gekras van
het beest beloofde hem geen blonde omhelzing in de eeuwigheid...
Zie Svara
Opdracht De ziel
Hij stond op het plein.
Volgens zijn tijdschema zou de bus over tien minuten moeten arriveren.
Hij was blij dat niemand van zijn plannen wist.
Niet uit angst dat ze dan zijn pogingen zouden willen verijdelen.
Nee, deden ze dat maar. Dan had hij een mooi excuus.
De gedachte dat iemand van zijn familie of vrienden hem hier zouden zien, zou gewoon te veel zijn.
Zelfs van een grote afstand zouden ze zijn trillende benen kunnen zien, de zenuwtrekjes in zijn gezicht..Zijn onzekere houding zou maar al te zichtbaar zijn voor zijn geliefden.
Weken had hij naar deze dag toegeleefd. Heerlijke dromen hadden zich afgewisseld met bloederige nachtmerries.
De ene ochtend stond hij bruisend van energie en levenslust op.
De andere dag durfde hij zijn bed niet uit te komen. Bang zich te verraden aan de ontbijttafel.
Zijn ogen stonden zulke ochtenden dof.
Heel soms ontlokte dat bezorgde vragen.
En nu was het dan zover.
Na veel getob en gepieker had hij de knoop doorgehakt.
Een echte man twijfelde niet.
Hij zou de wereld laten zien, dat hij nergens voor terugdeinsde.
En God zou het ultieme bewijs krijgen van zijn nederige toewijding.
En hij...
Daar mocht hij niet aan denken.
Egoistische verlangens zouden een smet betekenen op de zuiverheid van zijn daad.
Maar hij kon de beelden niet tegenhouden...in het felle licht van de zomerzon...zag hij de vage contouren van begeerlijke vrouwenlijven...
Zijn vroomheid kon niet verhinderen dat de opwinding bezit van hem nam.
Hij had hier geen rekening mee gehouden en hij voelde hoe de druk onder zijn kleding toenam.
Om het ongemakkelijke gevoel weg te nemen, stak hij zijn hand onder zijn kleren.
Dat had hij beter niet kunnen doen...
Vlak voor het zwart en stoffig werd voor zijn geestesoog, zag hij de vogel.
Hij steeg op.
Maar het rauwe gekras van het beest beloofde hem geen blonde omhelzing in de eeuwigheid...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten