Ik heb twee handen en twee voeten, roep ik de godganse dag.
Dat wordt nooit bestreden. Niet door Saartje, want die beheerst die kunst nog niet. Ook niet door de anderen want die beheersen inmiddels wel het wiskundig niveau
van 1+1 = 2.
Maar het beperkte aantal ledematen is nog niet eens het feitelijke probleem. Want multitasken, zolang niemand over mijn schouders meekijkt, kan ik aardig.
Zolang iedereen met een disney pleistertje rond zou lopen en slechts in gebarentaal zou willen communiceren met elkaar, dan liep de boel gesmeerd.
Maar hoe mooi dat disneypleistertje er ook uit zou zien, ik vrees toch dat jeugdzorg er niet zo gecharmeerd van zou zijn. Gebarentaal misschien ook niet, in het kader van verbale ontwikkeling van het jonge kind.
Dat men bij de oprichting van Jeugdzorg niet bedacht heeft dat een Ouderszorg ook geen overbodige luxe zou zijn, vind ik een gemiste kans en bepaald ouderonvriendelijk.
Want wie houdt er rekening met mijn gehoorapparaat, mijn zenuwstelsel en mijn arme op hol slaande hart, als de decibellen weer eens de pan uitrijzen?
Niemand, dat kan ik je wel vertellen.
Gelukkig heb ik mezelf nog.
Ik heb besloten de verbale circus overdag te gedogen.
Tot de avondmaaltijd, dan staat de dirigent in mij op en maak ik gebarensgewijs duidelijk dat het fluistertijd is.
En dat werkt niet alleen, het is nog aanstekelijk ook. Gelukkig beschouwen ze het als een goeie grap. Op zachte toon worden er verhalen uitgewisseld. Wordt er niemand boos, krijgt er niemand standjes en heeft ook ons voedsel eindelijk de kans in alle rust zijn weg te zoeken door het spijsverteringssysteem.
Tijdens die experimentele maaltijden bedenk ik, dat er aan tafel nog genoeg plaats zou zijn voor minstens drie extra huisgenootjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten