Hij was tien toen ik hem kreeg.
Leuk voor hem en voor mij, hij nam zijn zusje ook gelijk mee.
De nachten na de gemaakte afspraak had ik de slaap niet kunnen vatten.
Stel...dat het niet zou klikken...stel dat ze niet zouden kunnen wennen?
Bange vragen...maar ook opwinding.
Het ging nu immers echt gebeuren.
Jarenlang had ik min of meer alleen geleefd.
Verliefdheden en korstondige relaties niet meegerekend.
In al mijn relaties altijd die leegte, die holte gevoeld.
Mijn leven was niet compleet zonder een poezebeest.
De omstandigheden waren er helaas niet naar.
Op studentenkamers was een huisdier uit den boze.
En als het de huisbaas niet was, die roet in het kattenbestaan gooide, dan was het wel een dwangmatige partner, die bang was voor zijn hardhouten vloer.
Tot ik op een dag bericht kreeg van de woningbouw.
Er werd me een klein compact benedenwoninkje aangeboden.
Of ik die wilde accepteren?
Ik kende de wijk en wist dat er daar gedeald werd.
Wist ook van mezelf dat ik niet in zo'n wijk wilde wonen.
Maar toen ik het huisje eenmaal zag, wist ik ook dat dit meest ideale omstandigheden waren om een kat te houden.
Omdat het een hoekhuis was en in een soort hofje stond was er nauwelijks verkeer, een hoop groen en daar tussendoor beton.
Ik zag mijn toekomstige vierpoot daar al rondsnuffelen en achter herfstblaadjes aanrennen.
Met in gedachten een paar ondeugende beestenogen tekende ik het huurcontract. Nog geen paar dagen later, nam ik contact op met een kennis van een kennis.
Wanneer of ik langs kon komen...ze hadden toch een paar katten die dringend een tehuis nodig hadden? Nou, dat tehuis had ik inmiddels en ik stond te popelen dat te vullen met dierlijke warmte.
De onbekende jonge vrouw aan de andere kant van de lijn stond duidelijk ook te popelen.
Wat het probleem precies was, werd me toen niet helemaal duidelijk. Een vaag verhaal over plotselinge huidallergie.
Het zal wel, mij kon het niets schelen.
Op een zondagochtend, een week na het telefoongesprek ondernam ik de reis van Groningen naar het oosten van het land.
Mijn reisgenote probeerde me af te leiden met een gesprek over ditje en datjes.
Mijn gedachten waren elders.
We moesten lang zoeken naar het adres. Het was nieuwbouw en overal lag modder en echte bestrating was er nog niet.
We besloten te voet verder te zoeken.
En ja...hoor...toen we bijna de hoop opgaven en meenden helemaal verkeerd te zijn, stonden we plotseling voor de voordeur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten