Echo in de ruimte

Tegen mijn katten zei ik niet veel. Zij zeiden genoeg.
Na de geboorte van mijn eerste kind heb ik het echt  moeten leren. Praten tegen iets/iemand die niets terug zei. Daar heb ik een jaar over gedaan. Mijn zoon sprak eerder voor dat ik dat tegen hem deed. Het heeft hem geen kwaad gedaan. Zijn mond heeft sindsdien nauwelijks meer stilgestaan.
In de badkamer praat ik ook nooit tegen mijn spiegelbeeld. Er bestaan mensen die dat wel schijnen te doen. Ergens begrijp ik dat wel, want binnen in mijn hoofd voer ik wel gesprekken met mezelf.

Dat zal de reden zijn dat ik hier op mijn blog nauwelijks meer echt schrijf.
Het is alsof ik voor de spiegel sta in een veel te grote badkamer.