zondag 20 februari 2011

Een gebed, van een dertienjarige jongen

Een gebed...


Vol bewondering heb ik de afgelopen week gekeken naar de wijze waarop de demonstraties verliepen.
De demonstranten die de buik vol hadden van dertig jaar lange Alleenheerschappij leken stevig in hun schoenen te staan. Over twee dingen waren ze het eens: Mubarak moest en zou weg én tegelijkertijd zou zijn afstand van de troon op vreedzame wijze tot stand komen. Geen geweld, geen grofheden, geen plunderingen.
In Marokko wordt er nog al eens lacherig gedaan over Egyptenaren. Het zouden softies zijn. Toneelacteurs. De egyptenaar zou geen echte man zijn.

Dat beeld zal nu toch wel bijgesteld zijn. De Egyptenaar bestaat natuurlijk niet. Maar mocht hij wel bestaan dan is het een beschaafde man/vrouw. Het is iemand die de wereld laat zien, dat onder de verkeerschaos in Cairo een denkend hart klopt. En dat geeft hoop.
Het maakt dat je er bijna op zou durven vertrouwen dat er na een eventuele coup of vrijwillige troonsafstand er zorgvuldig zal worden omgegaan met het nieuwe begrip Vrijheid.
Dat er plaats zal zijn voor iedereen in het mubarakloze tijdperk die hen wacht. Dat de verbroedering die men nu laat zien veel minder oppervlakkig is dan de cynici vrezen.

Dat de dertienjarige jongetjes op het Tahrirplein niet zullen worden getraumatiseerd.



amen...










Geen opmerkingen:

Een reactie posten