Met mijn kleine buikje, de donkere lelijke jas erover heen, ziet vrijwel niemand dat ik zwanger, dan wel de laatste loodjes amechtig voor me uit schuif.
Was ik het afgelopen jaar veel te dik, de kilo´s vliegen er nu af.
Het is het enige wat me tegenwoordig nog een beetje blij maakt.
Ondanks de rare vorm van mijn figuur zie ik er veel beter uit.
Of ik mijn herwonnen fragiliteit behoud na de bevalling valt nog te bezien.
Borstvoeding helpt enorm. Maar ik mag hopen dat dat niet de reden is voor vrouwen om daarvoor te kiezen.
Was het borstvoedingsthema zwaar beladen rond de geboorte van Sas.
Nu heb ik genoeg realiteitszin om te beseffen, dat het er gewoon niet in zit.
De band met je kind valt of staat beslist niet met de moederborst. En wat de kwaliteit van de melk betreft, die is tegenwoordig uitzonderlijk goed.
Toch blijft het knagen...
Ook als vrouw ben je gewoon een dier en is je kind een babyzoogdiertje. Voor een zuigeling moet het een enorme natuurschok zijn als hij in plaats van de verwachtte mamatepel, een siliconending in zijn mondje gepropt krijgt.
Vanuit de baby bezien, blijf ik flessenvoeding dan ook misleiding vinden.
Maar goed.
Wij vrouwen zijn ,net als mannen, inmiddels al zo ver van onze natuurlijke oorsprong verwijderd, dat we onze hand niet meer omdraaien voor kunstmatige verzorging.
Ik dwaal af. Eigenlijk zou ik moeten pauzeren met schrijven/bloggen, want de coherentie is voor mijn gevoel ver te zoeken.
Wat ik eigenlijk wilde zeggen, is dat ik dan wel onzichtbaar op springen mag staan voor sommigen.
Maar dat mijn kinderen en vandaag ook mijn arme moeder het maar al te goed beseffen.
Want hoe fraai ook mijn uiterlijk mag zijn geworden, mijn innerlijk heeft de laatste dagen behoorlijk aan moois ingeboet.
Een feeks is opgestaan ergens diep in mijn binnenste en snauwt en grauwt dat het een lieve lust is.
Of zoals ze dat ook wel in verloskundigentaal zeggen: ik ben het zat!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten