Als ik terug kijk op de afgelopen vier jaar hebben we best het een en ander bereikt.
De eerste helft van die periode had ik het beheer over de papierwinkel en was ik tevens penningmeester.
Dat is een cruciaal detail, want zo konden we beide rijlessen nemen en er zelfs één slagen terwijl onze portemonnaie nagenoeg leeg was.
We leefden van 860 euro netto, twee volwassenen en een peuter.
Hoe krap ons appartementje ook was met slechts één slaapkamer, het was toch een prettige woning en het flatgebouw was erg rustig, in ogenschouw genomen dat er voornamelijk vrijgezellen woonden.
Toen nummer twee zich aandiende werd het ons wel heel duidelijk dat een eengezinswoning beslist geen luxe zou zijn. Maar een huurwoning krijg je tegenwoordig niet meer zomaar. Daar mag je toch wel eerst minimaal vijf jaar opwachten.
Net in deze periode raakte mijn man zijn stagiairenstatus kwijt en kreeg hij een minimuminkomen inclusief jaarcontract. Met de crisis in aantocht werd hem wel toegefluisterd dat hij in vaste dienst zou komen, maar zolang het bedrijf het moeilijk had, moest man wel eerst geduld betrachten en gewoon zijn uiterste best blijven doen.
Nu het geldplaatje iets rooskleuriger was geworden werd ook ons perspectief op de woningbouwmarkt roziger. Want wat bleek na een beetje gegoogle, dat onze woningbouwvereniging voor de wat hogere inkomens duurdere woningen in de aanbieding hadden. Woningen waar voor gold: wie het eerst komt, die het eerst maalt.
Heel simpel: je abonneert je via mail en reageer je dan als eerste, dan heb jij de eerste kijkoptie.
Zo onrechtvaardig als dat eigenlijk is, gebruik hebben we er wel van gemaakt, want onze woonsituatie werd toch wel erg krapjes zo op de derde verdieping met vier snurkende wezens op één slaapkamer.
Aan slaap kwamen we nauwelijks nog toe en dat merkte je overdag.
Het was na de tweede poging al raak. Een veel te duur huis in het dorp van onze keuze, in een wijk waar we niet eens van hadden durven dromen. En dan nog op loopafstand van oma, die een belangrijke oppasfunctie vervulde.
Of we het huis accepteerden, wilden ze van ons weten, terwijl wij hoog en droog op de wadden zaten. Ja, natuurlijk!!!
En zo werd het pakken geblazen.
Eenmaal thuis van onze korte vakantie, werd onze halve huisraad bij het grofvuil gezet en zouden we helemaal met een schone lei beginnen.
Net in deze tijd was het penningmeesterschap over gegaan op lief. En was het ook lief, die vond dat de krakkemikkige meubeltjes echt niet meer meegesleept hoefden te worden.Een lang leven hadden ze toch al niet meer.
Ik vond alles best, al deed het afstand doen van wat grenen grut me wel pijn. Hoe krakkemikkig kan goed hout eigenlijk zijn?
We gingen over tijdens de vastenperiode. Een waar kasteel, zo veel vertrekken, zoveel ruimte.
De eerste nacht dat we daar sliepen, was een waar avontuur.
Lief trok de volgende ochtend fluitend naar zijn werk.
Ik toog naar beneden en knipperde met mijn ogen. Een langwerpige woonkamer die op twee tuinstoelen en een box helemaal leeg was.
Dus dit was het? De kinderen vonden het helemaal te gek, want ruimte om te rennen was er volop en bovendien maakte de laminaten vloer een pokkeherrie waar ze erg veel schik om hadden.
De tuin was één grote wildernis, die erg modderig aandeed. Je struikelde en gleed over de padden en slakken.
Even was mijn euforie weg. Ik wist dat het geld op was. Hadden we niet net lekker vakantie gevierd, voordat deze aanbieding ons in de schoot werd geworpen? En ook de verhuizing zelf had ook het een en ander gekost aan verf, lampen en ander spul.
Ja, meid, jij hebt je mond altijd vol van soberheid. Zo erg is dit toch niet? Je kunt het toch wel drie, vier maanden uitzingen voor het huis voorzien is van bank en eettafel?
Dat kan wel wezen, maar het is toch iets heel anders als je gewoon met zijn tweetjes bent, of met nog twee kleine kinderen erbij. Dan krijgt afzien een heel ander karakter.
Ik nam het heft over en besprak met lief, dat dikke kleden op de vloer beneden en op de slaapkamer van de kinderen de eerste prioriteit hadden. Het laatste wat we wilden was een slechte relatie met de buren. Want de gehorigheid van ons huis was wel een forse tegenvaller. Hadden we dat eerder geweten, dan hadden we waarschijnlijk niet ingestemd met het laten liggen van het laminaat. Mijn kinderen van nature al luidruchtig, waren daar nog niet eerder mee geconfronteerd in de luxe appartement waar we eerst zaten. Stoeien, gerammel met speelgoed...geen mens die daar wakker van lag.
Maar nu was het om half zes s'ochtends toch een heel ander verhaal.
Niet iedereen hoeft zo vroeg op en daar moet je dus rekening mee houden. Ik hield mijn hart vast. Vooral toen de buurvrouw aan de ene kant steeds chagrijniger begon te kijken en duidelijk geen zin had in een kennismakingsgesprek.
Dat werd de buikriemen aantrekken en hop naar de ikea voor een paar betaalbare wollen kleden. Het moment dat die kleden er eindelijk lagen...begon bij mij het thuisgevoel te groeien. Een bank? Waarvoor had je die nodig, als je zo lekker op een berber kon zitten?
Alles kwam natuurlijk goed. Gelukkig hoef je in een land als nederland nooit lang op een stokje te bijten en al helemaal niet als je werk hebt. Je bent gegarandeerd van een maandelijks terugkerend inkomen, dus beetje bij beetje werd ons huis steeds meer een thuis. Op goede gordijnen na...
En dat merken we nu, nu het licht fel is en lang aanwezig. Mijn keuze voor witte gordijnen hoefde niet bepaald een foute beslissing te zijn geweest, hadden we niet meteen ook nog ondergordijnen in de vorm van jaloezieen of lamellen gekozen. Het wit voor de mooiigheid en de jaloezieen voor de verduistering.
Ooit zou dat in orde komen. Maar eerst moest er nog worden afgereden. Na het behalen van het rijbewijs, moest er natuurlijk een auto komen. Dat autootje daar moest het een en ander aan gebeuren. De zomer naderde en familie moest na vier jaar toch wel eens een keer bezocht worden. Het veel te kleine doch lieve autootje moest worden vervangen voor een ruimere die je een lange reis wel kon toevertrouwen. Nog meer euro's die de lucht invlogen.
En ik keek toe...en bedacht dat we ware kapitalisten aan het worden waren.
Het geld kwam binnen en vloog zo weer weg. Zoveel behoeftes waren er blijkbaar die vervuld moesten worden.
Het voelde niet goed. En ook lief kwam tot de ontdekking dat de komende reis financieel nauwelijks haalbaar was. Maar haalbaar of niet, we moesten toch gaan. Want geld is en zal nooit de enige motivator zijn of worden.
Toen we terugkeken op onze armoedzaaierstijd, kwamen we tot de conclusie dat het een kwestie van penningmeesterschap was.
Ik lachte zachtjes in mijn vuistje. Want wereldvreemd als ik misschien mag zijn, een goede beheerster dat zit wel in mij;-))
En voor de derde keer gaat de schatkist over in andere handen.
Vrouwenhanden, dit keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten