Deze zomer gaat het dan gebeuren.
Mijn man gaat naar zijn geboorteland om zijn geliefden in de armen te kunnen sluiten.
Gister had hij zijn ouwe boezemvriend aan de telefoon, langer dan gebruikelijk en al was ik boven en kon ik het niet letterlijk verstaan, de euforie spatte tegen het plafond en bereikte de laminaten vloer op de slaapkamer. Vibraties van heimwee en nostalgie.
Als ik hem zo hoor dan ben ik blij dat we het dit keer hebben doorgezet. Te lang speelde geldtekort, gebrek aan vervoer en mijn eigen weerzin om terug te gaan.
Maar vier jaar is wel een lange tijd en dat begin ik mij nu ook te realiseren. Soms laat het empathisch vermogen je in de steek als het eigenbelang een te groot aandeel op eist.
Schoorvoetend had ik begin dit jaar mijn weerzin op zij gezet en toegestemd in het maken van grootse zomerplannen.
Maar koud had ik dat uitgesproken of ik zag een enorme beer op de eindeloze autowegen dwars over het continent. Goed we gaan gezamenlijk, maar gewoon met het vliegtuig. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt mijn kinderen mee te nemen op zo'n lange, hete en gevaarlijke reis.
Lang en heet is niet overdreven. Maar gevaarlijk? Als ik daar met kennissen over sprak, zeiden die dat er veel veranderd is, de afgelopen jaren. De bergpassen in Spanje zijn veel toegankelijker en automobilistvriendelijker geworden. Het is niet meer de rit des doods zoals ik mij die herinner van de reizen als thuiswonend kind en puber.
Aan de kant van de autosnelwegen zijn voldoende goedkope hotels waar je s'avonds kunt inchecken om je rust te nemen. Doorjakkeren met de slaap in de ogen en eventueel een riskante overnachting in je auto op een verlaten parkeerterrein was beslist niet meer van deze tijd, lachten kennissen en vrienden.
Ja, ja...het zal allemaal wel. Maar dan nog had je te maken met overvolle wegen, met vakantiegangers die allemaal haast hadden, de tijdsdruk die je voelde omdat je niet teveel tijd onderweg wilde verliezen. De vele ongelukken waar je vooral in Spanje getuige van was. En last but not least de hatelijkheid waarmee je met een europees kentekenbord in marokko verwelkomd werd door tegenliggers. Vooral de vrachtwagens hadden er een handje van, op de toch al smalle wegen, je van de weg te duwen.
Ik hield voet bij stuk. De veiligheid van mijn kinderen stond voorop en de relativerende verhalen, daar zou best iets van kloppen, maar dan nog...
We sloten een compromis, ik ging met de koters in het vliegtuig en hij zou met de auto gaan. Nou ja...dat beslisten we eventjes uit de losse pols ergens in januari.
Vele belastingverrekeningen verder blijkt dat een financieel luchtkasteeltje te zijn.
Het was even slikken. Maar de kogel is dan toch door de kerk.
Voor wie in augustus de zelfde route gaat afleggen en men ziet een opel vectra volgestouwd met man, vrouw en twee- en een half kind, die mag gerust zwaaien.
Want die mensen zijn wij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten