Met haar mp 3 op de oren dweilde ze de vloeren van boven naar beneden. De bovenste etages hoefden slechts één maal per dag.
Dat was wel anders op de begane grond. Na het ontbijt, de lunch en vlak voor het slapen gaan moest de mozaieken vloer onder handen worden genomen.
Het zand van de stad was nauwelijks te bestrijden.
Er was geen bezoek, er waren geen logées en zelfs pa en ma waren er niet. Ze durfde het niet toe te geven, maar heimelijk was ze blij eventjes alleen te zijn.
Ze was moe en zonder een extra paar ogen op de achtergrond kon ze in haar eigen tempo haar schema afwerken.
Gister was Fouzia langsgeweest met man en kinderen. Een gegeven waar ze nu nog van moest bijkomen.
Alleen al aan de gedachte van dat bezoek sprongen de tranen haar in de ogen.
Vannacht had ze geprobeerd haar gevoelens onder woorden te brengen, maar Badr begreep niet waar ze naar toe wilde. Hij kende zijn zus als een goede vrouw. Komend uit een klein gezin waren hij en zijn zus erg hecht.
Ze moest zich hebben vergist. Had de warmte haar niet parten gespeeld? Of was ze misschien toch zwanger?
Laat maar...zei ze zacht, je hebt gelijk...
Toch had ze de slaap niet kunnen vatten. Had ze de blikken, de steken onder water, de kleine gebaren dan zo misverstaan? Het was waar dat Fouzia haar indertijd hartelijk in de armen had gesloten. Blij als ze was eindelijk een zus te hebben.
Wij worden vriendinnen, Leyla, let op mijn woorden, en ze had haar in de wangen geknepen.
Wat was er sindsdien dan gebeurd? Had ze iets verkeerds gezegd, iets slechts gedaan?
Zo verstreek de nacht.
Met nutteloze gedachten...gedachten die niemand wilde horen...
wordt vervolgd...
assyke,
25 augustus 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten