Wat zou ze graag koken!
Ma wilde dat niet. Pa zou erg moeilijk zijn met eten.
Aandringen had geen zin, ze had allang gemerkt dat ma een stevige wil had.
Boven in hun eigen appartement hadden ze een keukenblok. Het enige wat ze nog nodig hadden was een gasfornuis en een broodoven.
Ze had het er met Badr over gehad. Hoe fijn het zou zijn om een echt gezinnetje te zijn, dat ze voor hem zou koken en dat ze samen zouden eten.
Hij begreep het niet, ze waren nu toch ook een echt gezinnetje?
En zo met zijn ouders vond hij het eigenlijk wel gezellig.
Zij niet dan?
Ja…ja…dat was ook zo. En het was ook echt zo. Er hing tijdens de maaltijden een gemoedelijke sfeer. Pa en ma maakten voortdurend grappen waar zelfs Leyla hartelijk om moest lachen.
Maar…
Tijdens één van hun weinige uitjes samen, roerde ze het onderwerp opnieuw aan.
Ik wil zo graag zelfstandig zijn, Badr. Als we echt boven gaan wonen en alles alleen doen, dan leer ik pas echt om een goede echtgenote voor jou te zijn. Nu doe ik in feite alles gewoon in opdracht van je moeder. Zij is de baas beneden. Het is haar keuken. Het is haar leven, ik hang er een beetje bij als een nuttig stofdoekje. Maar ik wil meer.
Badr snapte het niet. Hij was immers ook in dienst van zijn vader. Als zijn vader terugtrad zou hij het bedrijf overnemen. Zo zag hij het ook voor Leyla. Er zou een dag komen dat zijn moeder te oud, te moe zou worden en dat ze meer taken zou overdragen aan Leyla. Geduld was een goede zaak. En bovendien leefden ze zo veel zuiniger.
De stelletjes die hij kende, die op zichzelf waren gaan wonen, die kwamen financieel al snel in de problemen. Moest hij namen noemen?
Nee, ze wist precies welke gezinnen hij bedoelde.
Ze wist ook dat Sahroua extreem zuinig waren. Zo was ze zelf ook opgevoed. Het ging haar dan ook niet om de soberheid van hun levensstijl. Maar het moeten delen van letterlijk alles. Inmiddels was ze zover dat ze het gevoel had, dat ze zelfs haar ziel met hun deelde.
Er moest ergens een grens zijn. En die grens was er ook. Die zag ze op tv. Die zag ze ook in het centrum. Jonge wilde meiden, die deden waar ze zin in hadden. Die een eigen leven hadden, zonder eeuwige getuigen.
De pan die Leyla optilde was eigenlijk te zwaar voor haar. Ze was vaak duizelig en liet de laatste tijd regelmatig wat uit haar handen vallen.
Ze knielde met de spons op de grond en besloot dat ze net zo goed zo de pan kon afwassen.
wordt vervolgd...
waarschijnlijk nog twee afrondende delen
assyke,
29 aug. 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten