Hij stond bekend om zijn moeilijke karakter.
Bang als zijn moeder was voor zijn wetende ogen nam ze hem op een dag mee op een lange wandeling. Met een verrassing in het verschiet.
Wat was hij blij. Hij mocht met zijn moeder mee, alleen hij.
Hij voelde zich uitverkoren en hij huppelde blij en energiek naast haar. Terwijl zijn moeder her en der de weg vroeg, bleef hij uitgelaten en had hij niets in de gaten.
-Is het vandaag feest, mama? Mag ik daarom met jou mee?
Zijn vragen bleven onbeantwoord.
Het deerde hem niet, want iets anders kende hij niet. Dit uitje was al genoeg en warmde zijn kinderhart.
Toen de straatjes steegjes werden en ook de steegjes almaar smaller en donkerder werden begon hij zich toch wel ongerust te maken.
-Mama, we zijn verdwaald hé?
-Mama, ik vind het hier eng, ik ben bang mama...
In antwoord op zijn klagerige stem greep Moi hem stevig bij de hand en trok hem mee.
-We zijn er zo.
Het waren haar eerste woorden sinds hun vertrek uit huis ruim een uur geleden.
Haar woorden konden hem niet troosten...hij was bang en hij voelde hoe zijn haartjes rechtovereind gingen staan.
Een schreeuw vocht zich omhoog...maar zijn keel zat dicht en zijn knieen waren slap.
Voor een kleine deur bleef zijn moeder staan. Ze tilde hem op en droeg hem naar binnen.
-We zijn er, zei ze tegen niemand in het bijzonder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten