zaterdag 19 februari 2011

Moi en haar lastige zoon - deel drie

Als ik later groot ben...
Een geluid achter in de winkel onderbrak zijn gedachten.
Getrippel...een schurend geluid kwam dichterbij. Hij kon het horen ademhalen.
De lastige zoon van moi maakte zich klein. Zijn tenen staken onder de deken uit, hoe hij ook poogde zijn lijf te verzamelen onder het beddegoed.

Dit was zijn eerste nacht in dit hok. Een nacht die hij niet zou overleven. Hij deed zijn ogen dicht om het duister buiten te sluiten en zichzelf wijs te maken dat hij sliep.
Maar hoe kon je nou slapen als onzichtbare monsters hetzelfde vertrek met je deelden. Hij moest op wacht blijven. Jammer dat hij  geen zwaard bij de hand had.
Dan zou hij beslist niet bang zijn. Ook zonder zwaard was hij niet bang. Beslist niet. Had iemand hem zien huilen? Nee? Nou dan!
Maar je trilt wel...fluisterde een stemmetje.
Je trilt, je bent een bange schijterd, ging het stemmetje verder. Je broek is nat, je hebt in bed geplast hahahaha!!!
Nee...nee...ik heb niet in bed geplast. Voel dan, voel dan...
Zijn hand gleed naar beneden en vond daar het bewijs van zijn nietigheid.

De stem had gelijk. Hij was geen man. Een klein bang jongetje...dat was hij en hij begon te jammeren.
Ba...Ba...Baba...kom me alsjeblieft halen.
Ba...ba...ba...ba..en zo gleed hij weg in een diepe slaap, dromend van zijn vader.
Zijn vader een echte man.
Een man die geen zwaard nodig had om het onrecht te bestrijden.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten