Onkruid bestond nog niet

Hier is..bloesems en beken, beiden ruisend in de lentewind...
hier is...een blote vrouw en een blote man, zielsgelukkig met zijn twee...
ik schaam me voor mijn verschijning en zou me graag verschuilen.

Doch schaamte bestaat nog niet...
Ik blijf waar ik ben en zoek een plekje in het gras...
weelderig besproeid met alle kleuren van de regenboog...onkruid bestond nog niet en werd  niet verdelgd.

Ik voel wat het met me doet...dit weten.
Het weten dat alles er gewoon mag zijn, het mooie en het mooie.
Lelijk is een woord die nog niet is samengesteld.

Ik voel dat mijn ademhaling terugkeert naar de bron...ik kijk omlaag en zie mijn borst en buik vibreren in een zodanig lieflijk ritme, dat ditmaal niet mijn adem stokt, maar mijn ogen vult met tranen van geluk.
Hier ben ik op mijn plek...
Ik hoor de bijen zoemen, het journaal blijft stil...
Ik zie de wespen landen op mijn teen en hoor ze onderling ginnetrappen: zullen we haar steken of...nee, dat doen wij niet!
Ik geef ze een aai over hun streepjesbol...

Ik voel de vijandigheid uit mij vloeien en weet: dit ben ik niet...maar zou het kunnen zijn...
Kijk toch eens hoe weinig nodig is, een leven zonder...

Een leven, ja, zonder verdriet, zo makkelijk lijkt dat niet...maar als ik doe zoals de wespen doen.
Mijn wapens niet gebruik...er gewoon om lach...dan ontwapen ik iedereen en schenk ik de wereld haar welverdiende lach....

mijn tijd is op...ik had nog veel te bespreken met de naaktelingen...
maar dat alles heeft geen haast...

                                                                                  

































all rights reserved by assyma