Wat is belangrijker, de viering van vrienden of het nederlands elftal tijdens de wk?
Afgelopen zaterdag zou je bijna gaan denken dat het laatste van meer belang is.
Lieve vrienden van ons hadden hun feestje om twee uur gepland met als laatste deadline drie uur.
Met veel enthousiasme hadden ze een pracht van een locatie uitgezocht, een klein vriendelijk kerkje dat net genoeg ruimte zou bieden aan de vele gasten zonder te groot en onpersoonlijk te lijken.
Familieleden en boezemvrienden droegen zorg voor de catering, heerlijke hapjes en een driegangen menu.
Een live-band speelde vanaf het allereerste moment tot een uur of elf uur s'avonds zonder al te lange pauze's tussendoor.
Afgezien dat naar mijn smaak de luidsprekers te hard stonden afgesteld en een gesprek met je buurman/vrouw erg lastig was, was het feest bijna perfect georganiseerd.
Bijna...want de onbeleefdheid van de gasten zorgden dat het strakke programma in de war werd geschopt, de gastvrouw iets gelaten over zich kreeg en bepaalde programmapunten helaas niet aan bod konden komen.
Petje af voor de gastvrouw en gastheer dat ze hun verwarring niet lieten blijken, maar zo sportief waren om voor de al wel aanwezige gasten de wedstrijd op een groot beeldscherm te projecteren.
Voor mij was het lang geleden dat ik naar een groots opgezette feest ben geweest. En ook voor mijn lief, die voor ons huwelijk een waar feestbeest was.
In de auto op weg naar het kerkje polste ik hem over een eventueel dansje samen. Wetende dat ik het na al die jaren doodeng zou vinden om te midden van zoveel onbekende mensen ritmisch uit mijn dak te gaan. Als mijn tafel zou bestaan uit enthousiate dansers dan kwam het vanzelf goed.
Maar dat was niet zo en ik heb de hele avond moed proberen te verzamelen één van mijn tafelgenoten uit te nodigen voor een dansje.
Ondertussen bewerkte ik lief, die doodleuk terugkaatste dat hij heel misschien ook een dansje zou wagen als ik eerst ging.
Verdorie nog aan toe, waar is die springerige meid toch gebleven? De meid die het publiek placht op te warmen en zich niets aan trok van haar eenzaamheid op de dansvloer. De meid die geen alcohol nodig had om haar bloed op te stoken, maar voor wie de opzwepende muziek genoeg was.
Ik ga maar van uit dat die meid bezig is met haar schoonheidsslaapje en dat ze op een dag weer uitgerust en kwiek wakker wordt.
Een tip heb ik alvast voor haar. Sla geen uitnodigingen meer af, schuw de mensenmassa's niet...huismus heeft immers lang genoeg de dienst uitgemaakt.
Een deadline heeft geen zin...
Want het leven begint nu!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten