Waar is het behang?

Ik zou ze soms wel achter het behang kunnen plakken, hoor je ouders zo nu en dan verzuchten.
Het is dan ook een geliefde uitdrukking van jonge ouders om aan te geven, dat hun snoepjes van kindjes echt niet altijd zo snoeperig zijn, als anderen graag geloven.

Vorige week donderdag is hier de herstvakantie begonnen.
Het was me de laatste weken zwaar geworden, beide kinderen op tijd klaar te krijgen, zorgen dat ze hun natje en hun droogje hadden gehad, gewassen en aangekleed en verder zelf ook niet als Pipi Langkous de deur uit te gaan.
Mijn moeder kwam me daar geregeld bij helpen.
Een paar weken terug was er plotseling een sterfgeval in de familie. Mijn moeder besloot haar zus bij te staan in haar vroege rouw.
De vakantie stond toch voor de deur. Die tien daagjes zou ik het toch  moeten kunnen redden.
We zijn nu zeven dagen verder en de wanhoop is reeds begonnen aan een zegevierende tocht. De creativiteit slibt dicht in de agressieve aanval van chaos, wanhoop en uitputting.

Ook mijn kinderen, gevoelig als kinderen nu eenmaal zijn, hebben fijne meetinstrumenten waarmee ze mijn daadkrachtigheid tot ver achter de komma kunnen berekenen.
Eergister begon het al voorzichtig.
De eerste voorbereidingen van huiselijke muiterij.
Ik was boven om me aan te kleden en toen ik beneden kwam trof ik een verontwaardigde oudste aan, een paar lappen behang op de salontafel en een grijnzende jongste.
Zo goed en zo kwaad als het ging heb ik de dader aangesproken op zijn gedrag.
Ik voelde wel dat ik niet overtuigend overkwam en hij lachte mijn bestraffende woorden dan ook luchtig weg.
Hoe de rest van de dag is verlopen, weet ik niet meer tot in detail. 
Maar het was vast geen klaterend succes in mijn carriere als moeder.
Dat het allemaal nog erger zou worden.
Dat ik in mijn ouderlijke loopbaan zo spoedig het ultieme dieptepunt zou bereiken kon ik toen niet voorzien.
Al waren de tekenen helder genoeg.

Laat ik me beperken tot de conclusie dat de populaire verzuchting van jonge ouders voor mij niet meer opgaat.