Ondanks het winterse zonnetje kon ze het ruiken.
Haar gevoelige neusharen trilden van het absurde parfum om haar heen.
Poep, pies, sardinenkopjes, bedorven tomaten en niet te vergeten ongewassen lichamen.
Heerlijk...glimlachte ze, ik ben thuis...
Ze haalde haar telefoon uit de tas en vroeg de vriendelijke toerist naast haar of hij wist
hoe je een simkaart kon verwisselen.
De toerist keek haar grijnzend aan. Zo moeilijk was dat echt niet...kijk maar en hij liet haar zien hoe hij te werk ging.
Ze keek geinteresseerd toe. Lang had ze zich verzet tegen het bezit van een mobiel. Nu was het het enige naast haar huissleutels dat ze altijd bij zich had. Ze waren onafscheidelijk.
S'nachts lag het ding naast haar. Tussen haar borsten droeg ze de meest recente brief en onder het kussen lagen brieven en foto's van haar verre liefste.
Ze hadden afgesproken dat ze een taxi zou nemen van het vliegveld. Zijn aanbod haar af te halen, had ze resoluut af geslagen.
Een weerzien temidden van koffers, wriemelende ledematen en schorre luidsprekers leek niet bepaald aanlokkelijk.
Wat ze wilde, was een overall, gereedschap en de verdere getuigenissen van zijn dagelijks bestaan.
Bovendien was de kans groot dat ze daar in het werkappartement helemaal alleen zouden zijn.
Mocht hij haar willen omhelzen, dan was er niemand die daar bezwaar tegen zou kunnen maken.
Bij de gedachte aan de fysieke aanraking begon ze te trillen als een klein meisje.
De rest van de reis was alles wat ze zag, zijn grote handen...op haar lijf.
wordt vervolgd...
assyke, 14 sept. 2010
voetnoot:
het ik-perspectief heb ik omgezet in een personaal perspectief
Geen opmerkingen:
Een reactie posten