Spinnenweb

Ze zag hem wel eens.
Op het centraal station bijvoorbeeld.
Als ze hem daar zag dan wist ze al genoeg. Openbaar vervoer betekende in zijn geval geen geld voor een auto.
Betekende dat het zo slecht met hem ging, dat zijn dikke salaris op ging aan duurbetaalde bezoekjes aan de coffeeshop.
Impliceerde moeilijkheden aan het thuisfront.
Stukgeslagen meubelen, geschreeuw en waarschuwingen van de blauwgeuniformde man.
Of hij haar zag, dat wist ze niet. Meestal liep ze in cognito.
Nooit eerder was ze zo dankbaar geweest voor het grillige hollandse klimaat. Zonder op te vallen kon ze een capuchon op doen. En als het niet regende, dan had ze altijd nog de toevlucht van de hoofddoek.
Niet dat deze vermomming haar echt geruststelde. Een zus herkende je uit duizenden. Als het niet je uitstekende neus was, die de aandacht trok, dan was het wel je loopje of de stand van je schouders.
Daarom had ze altijd haast.
Onzichtbaar worden was het nieuwe doel in haar leven.
Maar het hielp allemaal niet. De nachtmerries werden er niet minder om. Het verlaten van haar huis bleef nog altijd een avontuur die zijn weerga niet kende.
De vaste telefoon had ze al lang geleden laten afsluiten en ze dwaalde in een doolhof van wisselende mobiele nummers.
Op de gezichten van buren en kennissen zag ze fronsen en vraagtekens. Vragen werden niet gesteld. Antwoorden bleven van haar kant uit.

Vandaag had ze een goede dag. De herfst had eindelijk zijn intrede gedaan. De allesonthullende zon verschool zich, moe van het vele stralen, achter dikke regengordijnen.
Ze was blij. Regen gaf haar vrijheid.
Teder doorprikte ze het levensgrote spinnenweb.
De straat was weer van haar.
 









copyright assyke,
11 okt. 2010