Ik hik al de hele middag tegen dit blogje aan.
Faf, door jongste liefkozend Mattie genoemd, is eind maart vijf geworden.
Afgelopen schooljaar heb ik echter al verscheidene korte en langere gesprekken met zijn
schooljuf gehad.
Tijdens de gesprekken gaf ze voortdurend aan geen hoogte van hem te kunnen krijgen. Zo erg zelfs, dat toen de kleuters een maand of drie geleden een toets moesten afleggen, ze erg verbaasd was over zijn niveau. Hij kon en wist meer dan ze het afgelopen half jaar had gezien of had vermoed.
Ik vertelde haar hoe Faf/Mattie thuis was. Ze luisterde, maar kon niet voor de volle honderd procent beamen dat hij in de klas ook zo was.
Maar dat zei niets, zei de juf. Kinderen kunnen immers thuis heel anders zijn als op school.
Vooral op een montessori. Hij zit in een klas met vier verschillende leeftijdgroepen, groep 1 tot en met groep 4.
Hij mag dan nu niet meer tot de jongste kleuters behoren, toch is driekwart van de kinderen in zijn klas minstens een jaar ouder.
En dat kan invloed op zijn gedrag hebben.
Pijnpunten die hij echter niet kan verbergen, zijn zijn gebrek aan concentratie, zijn moeite met luisteren en zijn spring-in-het-veld gedrag. Dat was dan ook wat de juf bedoelde , met dat ze moeilijk hoogte van hem kon krijgen. Zijn gedrag was te vlinderachtig, hij maakte nooit iets af, het duurde eindeloos voor hij uberhaupt een start maakte met een werkje en moest daar tot vervelens toe worden aangemoedigd. Erger, ook op school wilde hij gewoon doen waar hij zin in had en had hij een foeihekel aan opdrachten van bovenaf.
Hier kwamen we elkaar tegemoet. Zo was Mattie immers thuis ook. Ik heb dat inmiddels geaccepteerd en hou daar zoveel mogelijk rekening mee, probeer koelbloedig te blijven en niet mijn woede of ongeduld de overhand te laten krijgen.
Mijn man echter vindt het moeilijk en zijn irritaties lopen dan ook makkelijk op.
Dat Mattie, meer nog dan andere kinderen, behoefte heeft aan structuur, aan duidelijkheid, daar was ik al achter.
Maar ook heb ik sinds zijn jonge peutertijd ontdekt dat straf, boos worden niet werkt bij hem. Wil je hem bereiken dan kan dat bijna alleen met humor, speelsheid en een beroep op zijn ratio.
In mijn relatie met hem begint dat al een geruime tijd vruchten af te werpen. Hij weet dat ik hem serieus neem en dat werkt.
Na de zomervakantie gaat hij echter naar groep 2. Tenminste als de juf hem daar rijp genoeg voor vindt. Maar of hij nou wel of niet naar groep 2 gaat, het jochie wordt ouder en zijn gedrag kan niet meer langer met de mantel der liefde, boosheid en onbegrip worden bedekt.
Vandaag trok ik dan ook mijn stoute schoenen aan en liet in een kort gesprek met de juf dan eindelijk het woord adhd vallen.
Met een knoop in mijn maag wachtte ik op haar reactie, ondanks alles nog steeds hopend op ontkenning van jufzijde.
Maar nee...het leek alsof ze gewacht had op initiatief van mijn kant.
Ja, zei ze...dat is heel goed mogelijk, ik heb daar zelf wel eens aan gedacht. Wat we kunnen doen, is dat je een thuistest doet en als de test dan positief is, dan bespreken we dat gezamenlijk en beslissen dan wat de volgende stap zou kunnen zijn...
Ze zou de test voor me opzoeken en hem mij zo snel mogelijk geven.
Ik nam haastig afscheid, afgeleid door Sas die tijdens het korte gesprek voortdurend aan mijn arm had getrokken en vroeg me af, of ik mijn kind verraden had.
Doe je je kind goed door gedrag te benoemen of berokken je hem daar mee schade toe?
Vragen waar ik de hele dag mee rond loop en waar ik waarschijnlijk nooit antwoord op zal krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten