Soms vraag ik me af of er iets rondwaart.
Een iets, vergelijkbaar met de engelachtige nachtvlinder in The Mothman Prophecies.
Afgelopen week was deze film op tv. Ik had te laat in de gaten dat het om een soortement van horrorfilm ging. Daar hou ik niet van.
Richard Gere was echter de hoofdpersoon en een film waar hij in voorkomt, laat ik niet makkelijk liggen.
Halverwege de film ontdekte ik, dat ik hem al eens eerder had gezien en toen was afgehaakt.
Dit keer zette ik echter door.
Waarom weet ik niet.
Joran speelde nog niet of het speelde wel, maar wij wisten dat in elk geval nog niet.
Aan het eind van de film stort er een brug in boven een rivier. Het is een ware ontknoping, want vanaf de eerste scene werkt alles naar dat speciale moment toe.
En ik denk dat ik daarom bleef hangen. De regisseur of de scriptschrijver is er in geslaagd een sterk bestemmingssensatie over te brengen.
De mens die niet geleid wordt door zijn eigen wil, maar gedumpt word, dan hier, dan daar. Daar waar het lot het maar wil.
Zo zie je Richard Gere in de film worstelen met gevoel, ratio en wetenschappelijke feiten.
Hij kiest voor het gevoel. Dat is mijn mening. De film suggereert echter, dat hij kiest voor de wetenschappelijke feiten. Hij wil namelijk weten. Koste wat het kost.
In mijn ogen is dat geen ratio, maar een sterk gevoel. Je wil iets, ook al weet je dat het dan verkeerd met je af kan lopen.
Dit is mijn gevoel van de afgelopen week.
Waar gaan we naar toe? Wat gebeurt er allemaal? Waarom hebben we als individu, als samenleving zo weinig grip op het Kwaad?
Hoe kan het gebeuren dat vandaag een meisje koelbloedig wordt gedood. En dat dan vijf jaar later het opnieuw gebeurt. Door dezelfde persoon of niet.
Maakt dat wat uit?
Waar gaan al die vermoorde mensen naar toe? Alle meisjes, jongens, mannen, vrouwen, babies die door het lot zijn omgebracht...is er een plek waar ze gecompenseerd worden voor deze afgebroken levenslijn?
Wat heeft onze eigen leven voor zin...als het leven van anderen geen zin heeft?
Teveel vragen. Een warrig betoog. Ik weet het.
Maar voor één keer mag het van mij zelf.
Alleen vandaag. Om voor mezelf deze afschuwelijke week af te sluiten.
De zware zak met vragen laat ik hier achter op mijn blog.
Dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten