Ik heb de indruk dat de straat/buurt waar wij wonen best kinderrijk is.
Toch is het voor Mattie erg moeilijk om vriendjes te vinden om mee te spelen.
Want de kinderen van zijn leeftijd zijn op straat niet zichtbaar en de kinderen die wel op straat te zien zijn, zijn allen veel te oud voor hem.
Nu is Mattie een sociaal beest, op het overdrevene af. Dus oogluikend sta ik toe dat hij met kinderen speelt die zevenplus zijn. Zolang het bij ons of bij hun binnen is, of bij ons in de voortuin vind ik het verder ook niet erg. Het zijn leuke kinderen, goed opgevoed en ze zijn nog lief ook. Maar deze leuke kinderen hebben natuurlijk ook weer hun vriendjes en die zijn weer net iets ouder.
Zo loopt er regelmatig een jongen van negen jaar mee in het kliekje...en dan trekken een paar spieren in mijn gezicht toch wel wat samen.
Als er echt oudere jongens bij zijn, merk je al meteen dat het karakter van het spel verandert, dat ze hun grenzen verleggen, dat Mattie in contact komt met dingen waar hij nog veel te jong voor is.
Zo ging ik er een paar dagen van uit dat hij bij zijn vaste vriendjes thuis speelden. En dat deden ze aanvankelijk ook. Maar het was zulk mooi weer, dus togen ze naar de dijk.
Mattie weet dat hij niet van de stoep af mag en al helemaal niet onze straat uit. Toch deed hij in zijn ogen niets verkeerd, want het achtertuintje van zijn vriendjes gaf blijkbaar toegang tot de dijk. En wat is nou leuker dan van die hellingen afroetsjen, met fiets, tractor of rollend...
En eigenlijk zou het ook gewoon moeten kunnen, dat dorpskinderen gewoon lekker kunnen spelen op de dijk en op de weilanden die daar in grote overvloed aanwezig zijn.
Ware het niet dat het in nederland een normaal gebruik is dat auto's en motoren loeihard mogen rijden op dat smalle kronkelige weggetje. Volwassen tweevoeters weten dat en lopen voorzichtigheidshalve maar in de berm, want er komt altijd wel iets aan.
Van vijfplussers kan en mag je dat soort gedrag niet verwachten.
De conclusie is dan ook dat de dijk en het natuurschoon en de wildheid die het kinderen biedt enkel bedoeld is voor vierwieligen met een behoorlijke pk.
Ik kwam er natuurlijk achter en heb Mattie duidelijk uitgelegd dat hij daar nog te jong voor is om met de kinderen dat soort dingen te gaan doen.
Hij snapt het, maar is er wel verdrietig om. Want de dagen van binnenspelen is met het mooie weer allang voorbij en dus trekt hij regelmatig voor niets aan de bel bij zijn vriendjes...die zijn er niet, zijn lekker de hort op, zoals bijna achtjarigen dat nou eenmaal mogen.
Voor mijn oudste vind ik het zo sneu dat ik me begin af te vragen of ik niet zelf de brutale schoenen moet aantrekken en voor detective moet gaan spelen. Met een beetje onderzoek moeten leeftijdgenootjes van hem toch wel te lokaliseren zijn.
En als die dan gelokaliseerd zijn...wat dan?
Kun je zomaar aanbellen bij vreemde mensen om te vragen of hun kinderen met jouw zoon mogen spelen?
Maar goed...nu ik de wanhoop en de verveling zie toenemen interesseert het me eigenlijk niet meer zo of het wel of niet not-done is.
Er staat ons een lange zomer te wachten, uiteraard ook voor die andere vijfjarigen en misschien is het voor die ouders ook een uitkomst.
Dus...aaaargggghhh werk aan de winkel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten