De tafel was netjes gedekt.
Vier borden, messen, vorken en toetjeslepels.
Keurig rechtop zaten wij en hanteerden stil het bestek.
In mijn oren klonk het geknars van komkommer en rode ui. Een hekel had ik aan het geluid van mijn eigen kaken.
Maar erger dan het geluid waren de brokjes groente die hun weg naar beneden niet wisten te vinden.
Zou hij daarom zo vaak loeien...omdat ik de indruk wekte almaar te herkauwen?
Voor de spiegel eten en oefenen, nam ik me voor. Kijken hoe ik er kauwend uitzag.
Ik keek op van mijn bord, want ik hoorde een bekend geluid. Een geluid waar we allemaal op hadden zitten wachten.
Met mijn mond strak dicht zag ik het schouwspel van alle kleuren van de regenboog in een enzymenmengsel op het bord van mijn broer.
Nu had ik genoeg gezien en ik keerde terug naar mes en vork...ga gewoon door met prikken, alsof er niets aan de hand is...in mijn hoofd was de Bevelhebber binnengedrongen. De bemoeial die mij betuttelde en beschermen wilde tegen het kwaad.
Laat me met rust. Maar Bevelhebber liet zich niet wegjagen. Dooreten snauwde ze, laat je niet kennen!
Ik gehoorzaamde en ik keerde me af van kots en repressailles.
Toen ik eindelijk mijn stoel naar achter kon schuiven, wist ik dat er haast geboden was.
Ik versnelde mijn pas in stille treden, slikkend en duwend...maar het mocht niet baten...soms was het gewoon net één tree teveel. Met het papperige voedsel kwamen de tranen.
Maar daar was ze weer, de ellendige bevelhebber. Opstaan, vlug! Naar je kamer en ruim die viezigheid op!Dit keer stribbelde ik niet eens tegen. Naast de wastafel vond ik een handdoek en ik volgde mijn eigen spoor...een spoor van culinaire voetprints.
Een lach borrelde naar boven...een lach vol komkommer en rode ui.
copyright assyke
juli 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten