Haar vriendinnen had ze al geruime tijd niet meer gezien. Badr had het druk op zijn werk.
Soms vergat ze haar telefoon op te laden en bleef hij uit.
De dagen waren vol van taken die verricht moesten worden. Het huis barstte van de mensen uit de Sahara. Ze had geen tijd om wie dan ook te missen en toch kon ze s'nachts de slaap niet vatten.
Ze had een truc ontdekt. Als ze niet tegen haar tranen vocht en zich zelf stil liet gaan...kwam daar eindelijk de redding van de nacht. Dan kwam de duisternis die alle vervelende gedachten op sloot in de achterafkamers waar ze thuis hoorden.
Maar hoe simpel het mechanisme ook, het liet zich echter niet altijd bedwingen. Dan wilde de steen in haar keel niet aan de kant en restte haar niets anders dan acht lange nutteloze uren. Wat een ironie. Overdag zou ze alles over hebben voor een uurtje niets.
En nu had ze het grote niets.
Wat had Fouzia laatst tegen haar gezegd?
Dat ze dom was.
Dat ze niet snapte wat Badr in haar zag.
Dat ze niet begreep dat pa en ma haar op handen droegen.
Dat ze hun overdreven toewijding niet waard was.
Het ergste was nog wel, dat ze had voorspeld dat Badr snel genoeg van haar zou krijgen en een echte Sahrouia zou trouwen. Een Sahrouia die zou weten wat een man toekwam. Een Sahrouia die hem kinderen zou baren.
Zou Fouzia gehoord hebben dat ze een arts hadden bezocht?
Leyla had haar man gesmeekt het niemand te vertellen.
Er waren zoveel mensen die na twee jaar nog geen kinderen hadden.
Echtparen die nog even wilden wachten.
Zo'n echtpaar zouden zij immers ook kunnen zijn. Een echtpaar dat genoeg had aan elkaar.
De arts, die ze hadden bezocht, was een grote vriendelijke vrouw. Ze had koffie voor hen gehaald en had haar stoel dichterbij hen geschoven. Nadat ze in het kort hadden verteld waarvoor ze kwamen, had de vrouw geglimlacht.
Ach...zei ze. Jullie zijn nog zo jong...en hebben nog alle tijd. Weten jullie zeker dat jullie deze onderzoeken willen ondergaan?Badr had heftig geknikt. Ja, dat wilden ze. Zijn vrouw werd niet zwanger en ze wilden graag weten wat er mis met haar was.
De arts vroeg Leyla hoe haar leven eruit zag, of ze werkte, naar school ging. Ze zei dat alle details van belang waren.
Aanvankelijk voelde Leyla zich beschroomd, maar algauw stortte ze haar hart uit bij de grote vrouw. Ze praatte en praatte, huilde en lachte. Voor het eerst in lange tijd mocht ze gewoon weer zichzelf zijn. En dat kwam allemaal door deze vrouw.
Ze ging zo op in haar verhaal dat ze de aanwezigheid van Badr helemaal vergat. Badr, die haar later vertelde helemaal beduusd te zijn geweest door haar "crisis". Was dat echt zijn vrouw die daar zat en zich helemaal liet gaan bij een wildvreemde? Waar was de zelfbeheersing die ze bij haar opvoeding had meegekregen?
Wist ze niet dat dit onoirbaar gedrag was?
Maar het kon haar niets schelen. De geschoktheid van haar man ging dit keer volledig langs haar heen.
Want wat zij dat uur gevoeld had, was zichzelf.
Een zelf die ze al zo lang kwijt was.
essaouira
wordt vervolgd...
assyke,
26 aug. 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten