Vitaminen

Wat zal ik blij zijn als de vastentijd morgen of overmorgen achter de rug is.
Volgens bloeduitslagen zijn mijn ijzerreserves op. De vermoeidheid is doorgedrongen tot in het kleinste celmembraam. De afwas die me elke ochtend staat op te wachten na de nachtelijke calorie-innames stemmen me niet bepaald vrolijk als ik de keuken betreed met mijn duffe kop.

Zelfs lief loopt op zijn laatste benen. De gebroken nachten beginnen hem op te breken. Zijn eetlust laat tijdens de Iftar behoorlijk te wensen over.
Werk je in de bouw dan is dat verre van handig.
Hij snapt er niets van. Voor hem was Vastentijd altijd iets om naar uit te kijken.
Ik ben gewoon oud geworden...en hij kijkt me vragend aan.
Tsja, ik kan niet ontkennen dat ook hij jaarlijks zijn verjaardag viert, maar volgens mij ligt het niet daaraan.

Ooit was hij vrijgezel in een land vol vrijgezellen. De ramadan was bij uitstek het moment om s'nachts de bloemetjes buiten te zetten, ouwe vrienden op te zoeken. Kortom, een maand lang feesten buiten de deur.
Maar niets blijft ooit zoals het was.
Hij is nu een heuse papa...al kan hij het zelf nog steeds niet helemaal geloven. En dan geen papa in een don't worry be happy country.
Nee, nederland is andere koek. Een koek vol zware ingredienten, die je bovendien tot op het laatste kruimel moet verorberen, bedachtzaam kauwend op onmisbare vitaminen.

Soms kijkt hij met verlangen naar de grote drukke steden. Niet dat hij daar het gehele jaar zou willen wonen, enkel deze spirituele weken...de winkeltjes, het bruisende leven op straat, dezelfde lodderige ramadanblikken, kortom de herkenning.

Ach, ik word oud...mompelt  hij, 31 lentes jong.