De vrouw naast me greep mijn hand.
Al waren mijn gedachten ver weg, haar angst drong diep tot mij door.
Het mocht nu niet gebeuren. Dit toestel moest gewoon zijn werk doen en de wolken verjagen uit mijn leven.
Ik sloot mijn ogen en herlas in gedachten de honderden smsjes.
Sommigen brachten een glimlach te weeg, anderen gaven een lichte pijnscheut.
Zo hoorde het en zo moest het zijn.
Wat ik ook achter me had gelaten aan wanorde en menselijke chaos, ik stond volledig achter mijn besluit.
Tien dagen geleden was mijn wereld veranderd.
Hou je van hem, had mijn huisarts gevraagd.
Ik had haar aangestaard, mijn mond open...
Dus dat was het?
Er was niks mis met mijn vrouwelijkheid. Frigiditeit bestond enkel in stuiverromans.
Ik hield niet van hem...de waarheid had daar altijd gelegen, tussen ons in, in het kleine eenpersoonsbed.
En we hadden het allebei geweten.
Acht vruchtbare jaren hadden we doorgebracht in afwachting van iets wat nooit zou komen.
Ik ging naar huis en had plotseling haast. Hij was er niet. Dat kwam goed uit.
Ik pakte wat persoonlijke spullen en liet een briefje achter.
Hij zou de brief vinden en me dan vervolgens bellen.
Zo zou het gaan. Maar dit keer zouden zijn pogingen op niets uitlopen.
Eenzaamheid had mij in zijn armen gedreven en uit die eenzaamheid was geen liefde gegroeid. Hoe ik ook mijn best had gedaan. En hoe dierbaar hij mij soms ook leek.
De nachten hadden echter klare taal gesproken.
wordt vervolgd...
assyke, 12 sept. 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten