Ik ben een vrouw van liefde.
Die liefde geef ik dan ook in grote hoeveelheden aan mijn nakomelingen.
In een vertrouwde mailwisseling met een dierbare vriendin stelde deze vriendin mij
de vraag of ik misschien zo'n typische parasietmoeder was.
De vraag had me geschokt en ik weet niet meer goed wat ik haar geantwoord had.
Toch heeft deze gedachte me sindsdien niet meer losgelaten. En ben ik erg gaan letten op hoe andere moeders met hun kroost omgaan.
Ook gebruikte ik beelden van vroeger, die van mijn eigen opvoeding om mijn eigen situatie er mee te vergelijken.
Wat mij daarbij opvalt is dat mijn moeder en ook vele moeders van nu een strakker gelaatsuitdrukking bezigen, op bepaalde tijden knuffelen en voor de rest enkel opvoeder en voeder zijn.
De liefde in hun hart blijft daar en uit zich voornamelijk door middel van goede structuur, goede basisvoorzieningen en het stimuleren van zelfstandigheid bij het kind.
Ik wil daarmee niet zeggen, dat ik al deze laatste dingen nalaat...
maar soms lijkt de prioriteit bij mij vooral te liggen bij een hele dag door knuffelen en gek doen.
Nu mijn jongte, Sas, van zichzelf eigenlijk een rustig jochie, steeds meer het opstandige gedrag begint te vertonen van zijn oudste broer, begin ik me toch af te vragen of ik het niet helemaal verkeerd doe.
Voor het gedrag van mijn oudste had ik een perfect excuus. Hij was nou eenmaal zo als hij was en wij probeerden hem daar zo veel mogelijk in te sturen en te begeleiden.
Maar voor het gedrag van Sas heb ik geen enkel excuus.
Of maak ik me gewoon weer zorgen om niets en hoort dit bij de Terrible Two's?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten