Alles heeft in het leven een eerste keer.
Zo kwam ik rond kerst 2009 oog in oog te staan met een reactie van een medeblogster. Ze noemde mij Kaaskop. Míj!
Het gebeurde me niet vaak dat ik op mijn eigen blog verrast werd.
Helaas kwam dit lieflijke scheldwoordje jaren te laat:
Want op een stille zomerdag, lang geleden, was ik op weg naar een vakantievriendinnetje.
Tijdens elke grote vakantie was er wel ergens een oude mevrouw of meneer die zijn kleinkind op bezoek had. Ik vond dat elke keer weer een exotische beleving. Die kinderen kwamen van overal en nergens en aangezien mijn kaartkennis nog in de kinderschoenen stond, gaf dat extra exclusiviteit aan zo'n logeetje.
Soms moest ik erg ver lopen om zo'n uitheems geval te kunnen bekijken. Maar die bewuste dag, was het slechts straatje uit en hoekje om.
De zon scheen en ik was opgewonden. Want de oma van dat uitheemse geval had heel bijzondere kersensnoepjes. Ze zaten in een luxe platte doos en waren duidelijk bestemd voor grote mensen. Maar lief en makkelijk als oma's in vakantietijd zijn, liet ze ons er ook één proeven. Hmmm...verrukkelijk.
De gedachte aan dat bijzondere snoepgoed had me niet losgelaten en ik had er zelfs over gedroomd. Spannend.
Ik weet nog dat ik huppelde en de zon voelde op mijn blote armen en benen...toen ik hem in het vizier kreeg. De oudere jongen van school. De klier. De jongen, waar alle kinderen uit de eerste klas bang voor waren. Daar was hij op de fiets. Ik kon me nergens verschuilen. Hij fietste rakelings langs me heen en raakte nog net niet de stoeprand.
Hé vieze koffieboon, riep hij lachend en spoog in mijn gezicht. En weg was hij. De straat uit. De echo van zijn lach stierf pijnlijk langzaam weg.
Eindelijk was de straat weer leeg, stil en verlaten en krabbelde ik overeind. Ik veegde het speeksel uit mijn ogen en wreef over mijn knieen. Het bloed liep in een dun straaltje over mijn schenen...
Koffiebonen...waren die vies?
Het uitheemse vriendinnetje en haar oma's volwassen snoepjes waren vergeten.
uit archief
Zo kwam ik rond kerst 2009 oog in oog te staan met een reactie van een medeblogster. Ze noemde mij Kaaskop. Míj!
Het gebeurde me niet vaak dat ik op mijn eigen blog verrast werd.
Helaas kwam dit lieflijke scheldwoordje jaren te laat:
Want op een stille zomerdag, lang geleden, was ik op weg naar een vakantievriendinnetje.
Tijdens elke grote vakantie was er wel ergens een oude mevrouw of meneer die zijn kleinkind op bezoek had. Ik vond dat elke keer weer een exotische beleving. Die kinderen kwamen van overal en nergens en aangezien mijn kaartkennis nog in de kinderschoenen stond, gaf dat extra exclusiviteit aan zo'n logeetje.
Soms moest ik erg ver lopen om zo'n uitheems geval te kunnen bekijken. Maar die bewuste dag, was het slechts straatje uit en hoekje om.
De zon scheen en ik was opgewonden. Want de oma van dat uitheemse geval had heel bijzondere kersensnoepjes. Ze zaten in een luxe platte doos en waren duidelijk bestemd voor grote mensen. Maar lief en makkelijk als oma's in vakantietijd zijn, liet ze ons er ook één proeven. Hmmm...verrukkelijk.
De gedachte aan dat bijzondere snoepgoed had me niet losgelaten en ik had er zelfs over gedroomd. Spannend.
Ik weet nog dat ik huppelde en de zon voelde op mijn blote armen en benen...toen ik hem in het vizier kreeg. De oudere jongen van school. De klier. De jongen, waar alle kinderen uit de eerste klas bang voor waren. Daar was hij op de fiets. Ik kon me nergens verschuilen. Hij fietste rakelings langs me heen en raakte nog net niet de stoeprand.
Hé vieze koffieboon, riep hij lachend en spoog in mijn gezicht. En weg was hij. De straat uit. De echo van zijn lach stierf pijnlijk langzaam weg.
Eindelijk was de straat weer leeg, stil en verlaten en krabbelde ik overeind. Ik veegde het speeksel uit mijn ogen en wreef over mijn knieen. Het bloed liep in een dun straaltje over mijn schenen...
Koffiebonen...waren die vies?
Het uitheemse vriendinnetje en haar oma's volwassen snoepjes waren vergeten.
uit archief
Geen opmerkingen:
Een reactie posten