Kleine kinderen, grote keuzes

Zelfs kleine kinderen moeten soms moeilijke keuzes maken.
Zo ook Mattie.
Maandagnacht heeft oma namelijk voor het eerst weer voet op hollandse bodem gezet. Daar hebben we weinig van meegekregen, omdat drie van onze gezinsleden toen allang in dromenland verkeerden.
Maar dinsdagmiddag na school zou het dan gebeuren: De Grote Hereniging tussen Mattie en zijn Oma. Alleen een begroeting en een knuffel zou na zo'n lange afwezigheid niet afdoende zijn, dus er moest en zou gelogeerd worden.

Ware het niet...dat er die dag meer spannende zaken  om prioriteit schreeuwden.
Volkomen onverwacht had hij een uitnodiging gekregen voor een kinderfeestje bij een klasgenootje. Ze zouden een paar gemeentes verderop naar een buitenspeelplaats gaan met nog wat kindjes.
Nu wil Mattie al sinds het begin van het schooljaar graag bij zijn klasgenootje spelen, maar kwam het er nooit van omdat ze maar liefst 40 kilometer van school wonen.
Een afstand die je niet eventjes aflegt voor een uurtje spelen.
Vorige week was het dan eindelijk zo ver. De mama nam hem mee van school en mijn man zou Mattie dan om vijf uur weer ophalen.
Blijkbaar hebben ze in de file gestaan want ze waren heel laat pas thuis.

Mattie was echter helemaal in de zevende hemel. Zijn klasgenootje had niet zomaar een tuin...nee...het was een groot kinderparadijsje met allerhande toestellen en een groot grasveld...Wauw...hij raakte eenmaal thuis niet meer uitgepraat en vroeg me waarom wij ook niet daar in dat plaatsje konden gaan wonen, want dan kon hij gewoon lopend naar zijn vriendje toe!

Tsja...dat werd even uitleggen, dat het leven niet zo simpel was.

Maar goed. Hij zou naar het feestje en voor mij was het dus eigenlijk niet nodig om naar school te gaan. Toch...vonden zowel mijn moeder als ik het sneu als hij haar nog niet gezien zou hebben. We lopen dus samen naar school en zien dat de papa van het klasgenootje de kinderen al aan het verzamelen is.
Alles aan de motoriek van Mattie duidt op grote opwinding. Een moeder ziet dat al van vele meters afstand.
Dan ziet Mattie zijn oma en als hij al opgewonden was, dan is nu het hek helemaal van de dam. Hij vliegt op haar af, omhelst haar ter hoogte van haar knieen. Zij tilt hem op, beiden geemotioneerd en ze knuffelen en besnuffelen elkaar tot het bijna genant wordt.
Ik maak Mattie erop attent dat de papa van D. op hem wacht.

O ja...en hij vliegt naar het groepje, aarzelt dan en rent terug naar oma voor een laatste knieknuffel. En ik zie hem twijfelen, aarzelen, in verwarring.
Hij wil dolgraag met de kinderen naar het feestje. Maar hij is nog lang niet uitgeknuffeld.
Als we dan met de oplossing komen, dat hij na het feestje meteen naar oma kan om daar te gaan slapen, zie ik zijn verwarring afnemen en beseft hij dat je soms helemaal geen keuzes hoeft te maken.

Maar dat het leven ook heel gul kan zijn.








  



☻☺☻☺☻☺  ☻☺☻☺☻☺  ☻☺☻☺☻☺  ☻☺☻☺☻☺  ☻☺☻☺☻☺  ☻☺☻☺☻☺  ☻☺☻☺☻☺

Even iets heel anders:

niet alleen voor kleine kinderen kan het leven vol verrassingen zitten,
vanochtend wilde ik inloggen op vkblog en ach...dat kon weer eens niet
nu was dit toevallig één van die ochtenden waarop het wakker worden niet goed wil lukken, ondanks de boterhammen en het obligate kopje koffie,

ik baalde dus...
als ik baal kunnen er onverwachte dingen gebeuren,
dingen zoals een twitteraccount aanmaken bijvoorbeeld:-)))

ik zeg helemaal niet dat ik overstag ben, welnee, ben je gek!
maar experimenteren kan geen kwaad toch, of zal ik daar morgen als ik geen baalochtend heb  weer heel anders over denken?

Ach ja, was will das Weib?